Constantin Brancusi (1876-1957)
Romanyalı heykelci
Birçok sanat tarihçisinin döneminin en büyük heykelcisi saydığı Constantin Brancusi, on bir yaşında, ailesiyle oturduğu çiftlikten ayrılarak Craiova’da değerli, abanoz kaplama eşyalar yapan bir mobilyacının yanında çıraklık etmeye başladı; bir yandan da yöredeki Uygulamalı Sanatlar Okulu’ndaki dersleri izleyerek, heykelcilik alanındaki eşsiz yeteneğiyle dikkati çekti. 1902 yılında, Bükreş Güzel Sanatlar Okulu’nu bitirince, Paris’e yayan gitmeye karar verdi. 1904’te Paris’e ulaşarak, kısa bir süre için Güzel Sanatlar Akademisi’ndeki dersleri izledi ama çok geçmeden sanatını büyük ölçüde etkileyecek olan Rodin’in öğütlerini dinleyerek akademiden ayrıldı. Ne var ki, Rodin’in birlikte çalışma önerisini de,”büyük ağaçların gölgesinde hiçbir şey yetişmez” diyerek geri çevirdi. Tek başına, romantizmi, anlatımcılık, duyguculuk akımlarına karşı bir sanat geliştirdi ve soyutlamaya yönelen ilk sanatçılardan biri oldu.
Brancusi’ nin sanatı, kendini mutlağı aramaya daha iyi verebilmek için önceden hazırlanmış her türlü eğilimi yadsıyan bir “karşı çıkma” sanatıdır. Yapıtlarını her türlü gerçekçi ayrıntıdan arındırmış, konu edindiği düşünceleri ya da biçimleri geometrik yapılara indirgemiş bir sanatçı olan Brancusi, yinelemeleri ritimlere son derece önem vermiş (Sonsuz Sütun ve Adem ile Havva adlı yapıtları, bu eğilimini yansıtan anlamlı örneklerdir), tıpkı bir ressamın yaptığı gibi, büyük bir titizlikle seçtiği gereçlerin duyumsal niteliklerini vurgulamıştır. Yüzeylerin parlatılmasına da büyük gösteren (çok sık işlediği Yavrukuş teması bunu açıkça kanıtlar) heykellerini taşıyan altlıkları karşıtlık yaratabilecek gereçlerden oluşturarak, sözgelimi cilalı beyaz mermerden bir heykeli siyah kadifeden bir yastık üstüne yerleştirerek ya da oturmalık yerine aynalar, parlak çelik levhalar kullanarak özel etkiler yaratmayı başarmıştır
Gelişim Hachette
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder