Barok manastır mimarisinin en hoş örneklerinden Meik Manastırı (1702-38), Tuna nehri kıyısındaki bir tepe üzerine Jakob Prandtauer (1660 tarafından yapılmış fakat ancak onun ölümünden sonra tamamlanmış bir Benedikten manastırıdır. Burada Alman manastırlarının özelliğini, oturulacak kısımla kilisenin birleştirilişini bulmaktayız. Kilise ve manastır, kayaların üzerinde ayrılmaz bir bütün halinde yükselişleri ile etkilidirler. Yapı kompleksinin bütününe kilisenin iki kulesi ve kubbesi hakimdir. Oldukça ciddi ve sade olan manastır binalarına karşılık, kilisenin içmekanının ele alınışı ve süslemesinin zenginliği göz alıcıdır. Mekan adeta hareket halindedir. Duvarlar bir öne, bir arkaya doğru dalgalanma hissi veren hafif içbükey ve dışbükey satıhlar yapmakta; gezginci İtalyan ressamlar tarafından resimlendirilen tavanlar, bulutlar arasında uçuşan meleklerle dolu cennet resimleriyle satıh ve sınırlarını kaybetmekte ve sınırsız göğe açılmaktadır. Kiliseye giren, kendini, bu dünyanın ötesinde, içinde bulutların uçuştuğu, meleklerin dolaştığı, dalgalı duvarların bile kımıldadığı, hareketli bir cennet aleminin içinde bulur. Nurhan Atasoy
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder